تاثیر مدیریت اراضی (مراتع قرق، تحت چرا و دیم) بر ترسیب کربن و تغییر پذیری کاتیون های قلیایی خاک (مطالعه موردی: مراتع کجور- نوشهر)

غلظت دی اکسید کربن اتمسفری از سال 1750 تاکنون به دلیل احتراق سوخت¬های فسیلی و تغییر کاربری اراضی، حدود 31% افزایش پیدا کرده است که علت اصلی افزایش دمای جهانی و تغییر اقلیم می باشد. بنابراین به منظور کاهش دی اکسید کربن اتمسفری در محتوای گاز¬های گلخانه ای، کربن اتمسفر می¬بایست جذب و در فرم¬های متعدد ترسیب گردد. ترسیب کربن در زی توده گیاهی و خاک-هایی که تحت این زی توده هستند، ساده¬ترین و به لحاظ اقتصادی عملی¬ترین راهکار ممکن جهت کاهش دی اکسید کربن اتمسفری است. مدیریت‎های مختلف تفاوت ‎های زیادی در خصوصیات خاک به خصوص مواد آلی و حفظ عناصر غذایی از جمله کلسیم، منیزیم و پتاسیم ایجاد می کنند. در این پژوهش، تاثیر مدیریت اراضی (قرق، تحت چرا و دیم) بر ترسیب کربن و تغییرپذیری کاتیون های قلیایی خاک در مراتع کجور نوشهر در استان مازندران مورد بررسی قرار گرفت. گونه های موجود در هر منطقه با استفاده از روش نمونه برداری تصادفی سیستماتیک ثبت شد. پوشش گیاهی و مقادیر زی توده گیاهی با استفاده از روش ترانسکت و پلات برآورد شد. مقادیر کربن زی توده هوایی و زی توده زیرزمینی، لاشبرگ، کربن آلی خاک و کاتیون های قلیایی خاک در سه سایت مورد مطالعه تعیین گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار spss 17 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تفاوت بین میانگین ها با آزمون دانکن مورد مقایسه قرار گرفت (p<0.05). نتایج نشان داد که ترسیب کربن کل در مرتع قرق 2/55 تن در هکتار، در مرتع تحت چرا 5/53 تن در هکتار و در منطقه دیم 23/44 تن در هکتار بود. ترسیب کربن کل در مرتع قرق بیشتر از منطقه دیم بود. ترسیب کربن پهن برگان علفی در منطقه تحت چرا کمتر از منطقه قرق و دیم بود. همچنین میزان کاتیون های قلیایی در خاک و گیاه در منطقه دیم بیشترین و در منطقه تحت چرا کمترین میزان را به خود اختصاص داد.